Mijn rugzak is niet alleen gevuld met verdrietige herinneringen of verliessituaties. Nee hoor, er zitten ook prachtige gelukzaligmakende herinneringen in. Dat zijn momenten die ik koester. Maar er zitten ook herinneringen in die gemengde gevoelens bij me oproepen. Als ik terug denk aan zo’n moment, gaan mijn emoties als of ik in een achtbaan zit, van links naar rechts, van blijdschap naar verdriet en naar weemoed. Van boven naar beneden en weer terug, gevoel in mijn hoofd, mijn hart of buik.
Het meest recent en voor de hand liggende voorbeeld is de afgelopen periode van de coronacrisis. De reden van de acht weken durende thuisisolatie is alles behalve leuk. Het ‘waarom’ de scholen, kappers, winkels, sportclubs dicht zijn, waarom we zoveel mogelijk thuis moesten blijven, zoveel mogelijk fysiek contact voorkomen, met als gevolg dat het in real life zien van familie en vrienden werd vervangen door mailtjes, appjes, telefoontjes, beeldbellen en kaartjes. Ik weet nog zo helder wanneer ik via mijn ouders hoorde van de eerste slachtoffers van het COVID19 virus in het dorp waar ik ben opgegroeid en dat ik een paar dagen later de regiokrant opensloeg en de vele rouwadvertenties zag.
Maar bijvoorbeeld 11 maart, de woensdag voor de intelligente lockdown, heeft me een hele leuke, bijzondere herinnering opgeleverd, namelijk een voorstelling van Lenette van Dongen bij theater Markant in Uden, samen met een goede vriendin. Een geslaagde voorstelling zou het in ieder geval worden wat mij betreft maar het unieke eraan was onder andere het contact dat we hadden de dagen ervoor. Gaan we wel of gaan we niet? Er is wat gaande wat niet goed zou zijn voor de gezondheid, iets een virus en met afstand houden. Moeten we de drukte opzoeken? Wagen we de gok en gaan we gewoon genieten van een leuke show? Omdat de zaal voor de helft gevuld was en dat door Lenette ook een aantal keer werd benoemd, kwam het besef bij mij dat het niet zomaar een griepje was dat er heerste. Dit zou serieus gezien voorlopig wel eens mijn laatste uitje kunnen zijn. Laat ik daar maar eens extra goed voor gaan zitten. Die avond heb ik twee keer mijn voorlopig laatste welgemeende knuffels gegeven en gekregen aan/van iemand anders dan mijn man en kinderen. En inderdaad werd op zondag 15 maart door minister president Rutte aangekondigd dat de scholen drie weken dicht gingen vanwege COVID19, het coronavirus.
De afspraken in mijn agenda na die datum werden een voor een gecanceld. Ook het aantal werkdagen liep terug van normaliter drie dagen naar slechts in één dag in de week. Niet omdat ik niet wilde werken maar omdat er vanwege de anderhalve meter maatregel geen geschikte werkplek beschikbaar was en thuiswerken niet tot de mogelijkheden behoorde.
Eerder al had ik het besluit genomen het notariaat in ieder geval dit jaar te willen verlaten om met Sweet Goodbyes een trapje hoger te gaan op de professionaliteitladder. En op 1 mei is daadwerkelijk de daad bij het woord gevoegd en is er nog meer ruimte in mijn agenda vrijgekomen om me onder andere te richten op Sweet Goodbyes.
Ook brak er een intense tijd aan met de kinderen en dat is het stukje in mijn rugzak waar ik met heel veel plezier en genot aan terugdenk. De beide scholen van onze jongens reageerden heel adequaat en binnen 2 weken hadden we thuis materiaal en leerstof om in ieder geval iedere ochtend thuisonderwijs te geven. Rekenen, taal, schrijven, knutselen, iedere dag opnieuw trok ik mijn figuurlijke jufjurk aan en probeerde ik beide jongens te helpen met hun schoolwerk. De aandacht tussen hen verdelen viel nog niet mee, maar dat beroep op hun zelfstandigheid heeft zeker vruchten afgeworpen.
Het was prachtig om te zien wat de jongens allemaal konden. Voor deze bijzondere periode hoorden we alleen wat over school als er iets vervelends was voorgevallen, het reilen en zeilen in de klas daar vertelden de jongens niet over. Maar nu was daar de mogelijkheid om met eigen ogen te zien hoe ze hard werkten. En steeds opnieuw bleven ze me verbazen door werkjes zonder mijn uitleg te maken of letters te schrijven en te lezen waarvan ik niet wist dat ze dat beheersten.
En wat denk je van de gezellige middaglunches in de achtertuin onder de volle zon aan een blauwe hemel? Of van de wandelingen door het kabouterbos of een ander mooi natuurgebied? Laat ik de bijna dagelijkse ritjes met de auto en nummer 24, 25 en 26 van de muziek-cd niet vergeten. En ja, de drive-in bij de Mc Donalds hebben we een aantal keer gesponsord. Niet zozeer omdat we honger hadden maar gewoon omdat het leuk en lekker was.
Het gevoel van weemoed vergezeld met het gevoel van trots zitten nu in mijn hart en buik, als ik terugdenk aan de afgelopen acht weken en aan maandagochtend waarop de oudste weer met de bus naar school is gegaan en aan gisterochtend waarop ik de jongste op de fiets naar zijn school heb gebracht. Deze periode is nu gedeeltelijk voorbij…
Als ik het bovenste stuk tekst teruglees komen er nogal wat emoties voorbij. Allemaal verschillende en toch min of meer gekoppeld aan dezelfde periode, zij het aan diverse gebeurtenissen. Verdriet, boosheid, angst, blijdschap, trots, dankbaarheid, weemoed etc. En daar is niets mis mee, mits ik ieder van deze emoties en gebeurtenissen onder controle heb en ze zoals het kleurenmonster zou zeggen, ieder in hun eigen herinneringenpotje stop.
Het kan echter ook dat ik nu of later last krijg van verkropte emoties naar aanleiding van een van voornoemde gebeurtenissen van de afgelopen periode en dat ik zogezegd vastloop. Dat het een rommeltje wordt in mijn hoofd of dat ik lichamelijke klachten krijg.
Een geluk is dat ik diverse opleidingen heb gevolgd om daarmee om te kunnen gaan en die mogelijke klachten te voorkomen. En het mooie daarvan is dat ik deze kennis kan gebruiken om anderen te helpen wanneer zij vastlopen. Dé reden waarom ik ben gestart met Sweet Goodbyes.
