Vannacht ben ik een aantal keer wakker geweest door geluiden die ik niet meteen kon thuisbrengen. Maar vanaf half 6 vanmorgen werd het me ineens duidelijk, onze buurvrouw was aan het bevallen. Ondanks dat ik er geen live beeld bij had zag ik mijn eigen bevalling van onze jongste duidelijk voor mijn ogen. Sterker nog, de oerkracht geluiden van de buurvrouw zorgden ervoor dat ik een déjà vu ervoer en intens met haar meevoelde. Op de telefoon naast mijn bed zag ik de tijd… 6.06 uur hoorde ik de woorden “push, push, push!!”. En om 6.08 uur was daar de verlossende kreet, het prachtige huiltje van het nieuwe leven en niet lang daarna “kom je kijken naar je zus?”
Een meisje dus, maar nog veel fijner waren de vrolijke en opgeluchte stemgeluiden die mijn gevoel dat alles goed was met moeder en kind bevestigden. Toen ik later deze ochtend buiten kwam om onze jongste naar school te brengen, kreeg ik nogmaals die bevestiging, vermoeid maar vol trots verteld door onze buurman. Voor mij het moment dat ik mijn déjà vu heb afgesloten.
