Graag stel ik aan jullie mijn oefencliënt voor. Over het algemeen is ze heel vrolijk maar zo af en toe heeft ze een baaldag. Als ik daarover het gesprek met haar aanga laat ze me duidelijk merken hoe ze zich voelt. Daarbij let ik naast de verbale ook op de non-verbale communicatie.
Aangenaam: dit is Chevy, onze Engelse bulldog van nu 7 maanden oud.
Omdat ik bij het geven van rouwbegeleiding regelmatig de term ‘loslaten’ tegenkom, maar daar enige weerstand tegen voel, heb ik mij afgelopen weekend eens verdiept in een bepaalde methodiek, namelijk de Sedona methode.
Lester Levenson is de ontdekker en motivator van dit gedachtegoed, vooral omdat hij door een intensieve periode deze methode gebruikte bij het loslaten van gevoelens die hem weerhielden, gelukkig vredig en vrij te zijn. Lester was na deze periode van drie maanden totaal genezen van o.a. zijn depressies, maagzweren en een hoge bloeddruk en stief hij 42 jaar later. De methode is vernoemd naar de plaats waar Lester Levenson destijds woonde, namelijk Sedona in Arizona.
Het is een effectieve manier om belemmerende gedachten, ervaringen, patronen, emoties, gevoelens, stress, spanningen los te laten. En het is zo simpel dat ons brein er in het begin nogal wat van vindt. Bij het toepassen, zowel als gever en ontvanger, heb ik flinke weerstand bij mezelf ervaren. Maar de negatieve gedachten, ervaringen emoties waarover ik jaren heb gedaan om ze op te doen en met me mee te dragen, ze voelden na een sessie anders, minder zwaar. Dat gun ik iedereen!
Nieuwsgierig geworden? Ik vertel je er graag meer over of laat het je ervaren.
Kinderen stellen hun rouwproces vaak (onbewust) uit en dat uitstellen kan weken of zelfs maanden duren. Ze doen dit omdat ze eerst zelf het gevoel van veiligheid willen ervaren in hun eigen cirkel. Als vader of moeder feitelijk wat meer beschikbaar zijn, zie je de rouwreacties van kinderen langzaam ontdooien.
Ook beschermen kinderen (opnieuw vaak onbewust) hun ouders. Deze neiging tot bescherming is een natuurlijk mechanisme dat altijd op de achtergrond aanwezig is. Het is hetzelfde mechanisme dat volwassenen ook voor hun kinderen gebruiken. Volwassenen willen op hun beurt de kinderen beschermen en doen hun best zich zo weinig mogelijk te uiten in het bijzijn van de kinderen. Ze willen de kinderen niet lastig vallen met volwassen zaken.
Echter, kinderen hebben voelsprieten voor de stemming van hun ouders en de sfeer rondom hen. Ze gaan af op wat ze horen, zien en voelen. Ze zien bezorgde en verdrietige gezichten, maar ook je ingehouden adem en je spierspanning. Als de signalen die ouders afgeven niet stroken met wat ze vertellen, speelt het onderbuikgevoel bij kinderen op en krijgen ze een verkeerde boodschap voor de toekomst. Want als hun ouders zich niet uiten, dan doen zij dat nu en later ook niet. Dit heeft ook te maken met de manier waarop je als kind gehecht bent, waarover later meer.
Kinderen die hun verdriet tonen doen dit vaak nogal heftig en op momenten dat je het als volwassenen niet verwacht. Een kind kan plotseling heel veel verdriet hebben om een mens of dier dat maanden geleden is overleden. Mijn advies is om ook op dat moment de tijd te nemen en met het kind gesprek aan te gaan. Neem niet de leiding maar laat het kind doen wat het kwijt wil, tranen, woorden of een knuffel.
Als rouwtherapeut bij Sweet Goodbyes vertel ik je graag meer over de manier waarop kinderen rouwen. Ben je nieuwsgierig, neem dan gerust contact op.
“Dag mama, tot straks, fijne dag!” Alsof er helemaal geen twee maanden ‘thuisisolatie’ is geweest. Eten, aankleden, tanden poetsen, haren doen, zoals iedere ochtend. “Mama, waar is mijn zwemtas?” “Dat kan nog even niet maar gymmen mag wel, zelfs twee keer in de week.” “Mag niet van de corona, mama? Zwemmen? Oké.”
Niks verzet, onbegrip of verbazing, het is wat het is en daar doet meneertje het mee. Verbazing is er wel even bij mij, maar daar komt al snel opluchting, trots en blijdschap voor in de plaats. “Dag jongen, veel plezier op school, fijne dag!”
Kleur bekennen, oftewel voor je mening uitkomen. De toekomst ziet er niet rooskleurig uit… Een blauwtje lopen als je afspraakje niet komt opdagen. Iemand op zijn blauwe ogen geloven dat hij waarheid spreekt. Je groen en geel ergeren of het gras dat aan de overkant altijd groener is. Over de rooie gaan of op een roze wolk zitten. Een wit voetje halen. Het wordt hem zwart voor de ogen van onmacht. Allemaal spreekwoorden over kleuren en emoties, je kent er vast wel een paar.
Anna Llenas heeft er een boek over geschreven, maar dan specifiek voor kinderen. Ik zag dit boek voor het eerst tijdens de seminar over rouw en verlies bij kinderen met ASS/ADHD die ik begin dit jaar volgde bij Expertisecentrum Omgaan met Verlies in Heeze. Ik was direct enthousiast over dit verhelderende boek met diverse prachtige pop-up verrassingen en simpele maar tegelijkertijd zoveel zeggende monsterfiguurtjes. En omdat aan de verschillende emoties niet altijd kleuren of woorden kunnen worden gegeven zijn er ook schattige knuffelmonsters verkrijgbaar.
Vandaag kwam het boek met de post en morgen ontvangen we 2 knuffelmonsters, de blauwe die staat voor verdriet en het vrolijke gele exemplaar. De baaldagen van onze jongste heeft me doen besluiten het boek en de knuffels aan te schaffen. Onze sombere kleuter heeft de laatste dagen regelmatig aangegeven dat hij een rotleven heeft en niets leuk vindt. En ineens kan hij in huilen uitbarsten zonder daarna aan te kunnen geven waarom hij verdriet heeft.
Omdat ik de reden van zijn baalbuien niet voor hem wil invullen, maar hem de tijd en ruimte wil geven en wil helpen zijn gevoel onder woorden te brengen, ga ik vanaf morgen met het boek over de kleur van emoties aan de slag.
Met behulp hulp van de mooie afbeeldingen en de twee monsterknuffels hoop ik te bereiken dat zowel onze jongste als ook de oudste (met zijn diverse psychische en lichamelijke beperkingen) hun gevoelens en emoties herkennen en kunnen benoemen. Als ze dat nu onder de knie krijgen, hoeven ze daar op latere leeftijd niet meer zo mee te worstelen.
