Waarom heeft de kennisbiografie over het levend verlies in ons gezin eigenlijk juist deze titel gekregen? In onderstaande video leg ik je dat uit. https://www.linkedin.com/posts/amandavandenhurk_sweetgoodbyes-levendverlies-cerebraleparese-activity-6779752284168499200-dTrt
Ben je nieuwsgierig geworden naar het boek? Kijk dan ook eens op Boek: Onze zon achter de wolken
Dit is het prachtige resultaat. Wanneer ik mijn lieve man een aantal weken zijn handen uit de mouwen laat steken in onze garage. Met zijn oog voor stijl en details heeft hij gezorgd voor een hele fijne werkplek aan huis.
Mijn praktijk waarin ik met passie en betrokkenheid klaar sta voor eenieder die een moeilijke periode doorgaat. En daar wat steun en inzicht bij kan gebruiken.
Rouwbegeleiding en Access Bars (hoofd)behandelingen. En binnenkort wordt mijn aanbod uitgebreid met hypno- en regressietherapie. Allemaal methoden om je te helpen om (on)bewust los te laten, ofwel anders te gaan vasthouden. Zodat het geleden verlies een juiste plek krijgt en je door kunt met je leven.
Steeds als het januari is weet onze oudste zoon dat we een paar weken enkele bezoekjes aan het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch gaan brengen. Dit is het 3e jaar waarin hij een tijdje gips om zijn aangedane (rechter) been krijgt. Even nog is er gedacht en gesproken over andere ingrepen zoals botuline injecties. Of een operatie waarbij zijn rechtervoet recht onder zijn rechterbeen wordt gezet. En een andere operatie waarbij de groeischijf in zijn ‘goede’ been wordt stilgelegd. Maar vooralsnog is er gekozen om nog eenmaal te gaan voor het oprekken van de kuitspier door gipsredressie. De twee operaties zoals hierboven benoemd zullen later alsnog gaan plaatsvinden.
Nadat we onze jongste zoon vergezeld van een tas vol (t)huiswerk bij opa en oma hebben afgezet, rijden we door naar Den Bosch. Ondanks de laatste berichten dat veel ziekenhuizen hun prioriteit vooral bij het opvangen en begeleiden van Covid-19 patiënten hebben liggen, gaat de afspraak van onze zoon op de gipskamer gelukkig door.
De auto staat netjes in de parkeergarage, de rolstoel is mee voor de terugweg naar onze bolide. Eenmaal op de afdeling worden we hartelijk ontvangen en ziet onze oudste bekende gezichten. En dat helpt voor hem om ontspannen te kunnen reageren, alles gaat zoals voorheen en dat is heel fijn voor iemand met autisme. Zelfs de kleur van het gips is dezelfde als andere jaren, onze zoon is niet van gedachte te veranderen. De mondkapjes van de aanwezige in de kamer en bij de passanten in de rest van het ziekenhuis vallen hem al niet eens meer op. Daar is hij al aan gewend.
Het gips is netjes aangebracht en we gaan naar ons volgende vaste adres. Namelijk het restaurant van het ziekenhuis waar onder andere overheerlijke worstenbroodjes zijn genuttigd. Iets wat volgens onze oudste zoon ook echt niet mag ontbreken bij dit jaarlijkse uitstapje.
En daarna heb ik hem naar de mytylschool in Den Bosch gebracht om zoveel mogelijk de structuur van de dag aan te houden. Hij heeft immers loopgips gekregen waar hij in principe alles mee kan doen. Op school worden we opnieuw hartelijk ontvangen door de vertrouwde zorg-in-de-klas-medewerkster. Heel even is er wat verdriet maar na een dikke knuffel draag ik onze oudste met een gerust hart over. Om hem enkele uren later met zijn jongere broer weer op te halen.
Onze jongste die in de ochtend onder begeleiding van oma hard heeft gewerkt aan zijn schoolwerk. Wanneer ik hem kom ophalen vraagt hij direct heel nieuwsgierig welke kleur gips het is geworden. En daarna een tikkeltje bezorgd of het allemaal wel goed is gegaan. Even denkt hij en zegt dan na tijdje: “Mama, ik zal ’s morgens zorgen dat ik eerder wakker ben, dan kan ik voor hem uit de trap af lopen en hem opvangen als hij valt.” Mijn moederhart smolt op het moment dat ik onze zesjarige deze lieve woorden van bezorgdheid om zijn bijna negenjarige broer hoorde uitspreken. Ook als was dat niet de eerste keer dat ik onze jonge mantelzorger zo hoorde praten. Hij weet ook wel dat zijn broer door cerebrale parese diverse beperkingen heeft. Maar ziet vooral wat hij wel kan en dat het nog altijd zijn grote broer is.
En tijdens het bedritueel van zojuist smolt mijn hart opnieuw een stukje. Toen de oudste me vertelde trots te zijn op mij en zijn vader. Maar nog veel meer trots op zijn broer die hem altijd zo helpt en verveelt…
Vannacht ben ik een aantal keer wakker geweest door geluiden die ik niet meteen kon thuisbrengen. Maar vanaf half 6 vanmorgen werd het me ineens duidelijk, onze buurvrouw was aan het bevallen. Ondanks dat ik er geen live beeld bij had zag ik mijn eigen bevalling van onze jongste duidelijk voor mijn ogen. Sterker nog, de oerkracht geluiden van de buurvrouw zorgden ervoor dat ik een déjà vu ervoer en intens met haar meevoelde. Op de telefoon naast mijn bed zag ik de tijd… 6.06 uur hoorde ik de woorden “push, push, push!!”. En om 6.08 uur was daar de verlossende kreet, het prachtige huiltje van het nieuwe leven en niet lang daarna “kom je kijken naar je zus?”
Een meisje dus, maar nog veel fijner waren de vrolijke en opgeluchte stemgeluiden die mijn gevoel dat alles goed was met moeder en kind bevestigden. Toen ik later deze ochtend buiten kwam om onze jongste naar school te brengen, kreeg ik nogmaals die bevestiging, vermoeid maar vol trots verteld door onze buurman. Voor mij het moment dat ik mijn déjà vu heb afgesloten.
“Gefeliciteerd mam, hij is geboren, komen jullie naar het ziekenhuis?” Zo werd de oma van een voetbalteamgenootje van onze oudste gebeld. “Jazeker zoonlief, we komen hem meteen bewonderen!” Oma heeft nog vlug naar de naam van haar eerst geboren kleinkind heeft gevraagd. Daarna stappen ze nieuwsgierig en al vol trots in de auto.
Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze ongemakkelijk naar het bedje staan kijken. Want in dat bedje lag een kindje dat overduidelijk gehandicapt was. Had haar zoon dat niet aan de telefoon kunnen zeggen? Het was toch een zorgeloze zwangerschap? Eigenlijk had ze zelf ook naar de gezondheid van het ventje kunnen vragen, aldus oma terwijl we naar de training van haar kleinkind en onze zoon staan te kijken. Haar kleinkind maakte op dat moment een prachtige move richting de goal.
Weg roze wolk, ‘welkom’ zorgen… En nu, hoe moet dat nu met de toekomst van zowel het kindje als haar zoon en zijn vrouw? En wat betekent dat voor oma en opa? Oma heeft op dat moment haar verdriet niet durven laten zien. De kersverse ouders waren immers hartstikke blij, het zichtbaar gelukzalige gevoel wilde oma niet verstoren.
Inmiddels 9 jaar later is het ventje flink gegroeid en heeft het diverse mooie ontwikkelingen doorgemaakt. Ondanks sommige (terugkerende) zware periodes staan de ouders positief in het leven. Oma blijft echter worstelen met haar gevoelens en emoties. Enerzijds is ze euforisch na ieder stapje van haar kleinkind, anderzijds ligt ze veel wakker. Ze maakt zich heel vaak druk om haar zoon en zijn vrouw. Ze had het zo graag anders gezien voor hen en heeft medelijden. Oma voelt zich regelmatig schuldig tegenover haar andere gezonde kleinkinderen. Omdat ze haar oudste kleinkind regelmatig iets meer verwend dan de rest.
Het ventje zelf denkt niet na over het behalen van prestaties en doelen. Hij leeft zijn eigen leven op zijn manier en geniet volop.
Door de opvoeding van je ouders en andere belangrijke personen in je leven, raak je los van je eigen oorspronkelijke wil. Je hebt als mens een bewuste wil, maar ook een onbewuste wil. Die bewuste wil is meestal gehypnotiseerd, geconditioneerd door ouders en de maatschappij. Je onbewuste wil is de wil van de baby en is vaak allang ondergesneeuwd en verdrongen. Zo splits je jezelf als kind onbewust op in delen en ontstaan binnen jezelf deelpersoonlijkheden, en iedere deelpersoonlijkheid heeft zijn eigen wil.
Tijdens een hypnosesessie wordt je je bewust van al je deelpersoonlijkheden en rollen. Zoals je dappere ik, je bange ik, je onzekere ik etc. Met een hypnosesessie probeer je de negatieve stempel en ervaringen uit je verleden te halen zodat je weer terugkomt bij je eigen oorspronkelijke en pure wil. En zo stel je je niet langer meer afhankelijk en beïnvloedbaar op van de medemens maar kom je weer bij je eigen kracht.
Hypnose is geen tovenarij maar een manier om contact te maken met je onderbewuste. Nieuwsgierig geworden? Hou dan deze website in de gaten.
Wil jij ook met een fris en opgeruimd gevoel het nieuwe jaar in? En wie gun je dat nog meer? Door zachte aanraking van deze BARS® punten, tijdens een bars-behandeling, gaat de energie stromen en worden blokkades in je lichaam afgevoerd. Hierdoor zal je meer ruimte in je hoofd ervaren, waardoor je nieuwe keuzes kunt maken voor wat je werkelijk wilt in je leven, zonder overbodige oude ballast. Je kunt de BARS® eigenlijk goed vergelijken met het opschonen van een computer….
Omdat ik bij het geven van rouwbegeleiding regelmatig de term ‘loslaten’ tegenkom, maar daar enige weerstand tegen voel, heb ik mij afgelopen weekend eens verdiept in een bepaalde methodiek, namelijk de Sedona methode.
Lester Levenson is de ontdekker en motivator van dit gedachtegoed, vooral omdat hij door een intensieve periode deze methode gebruikte bij het loslaten van gevoelens die hem weerhielden, gelukkig vredig en vrij te zijn. Lester was na deze periode van drie maanden totaal genezen van o.a. zijn depressies, maagzweren en een hoge bloeddruk en stief hij 42 jaar later. De methode is vernoemd naar de plaats waar Lester Levenson destijds woonde, namelijk Sedona in Arizona.
Het is een effectieve manier om belemmerende gedachten, ervaringen, patronen, emoties, gevoelens, stress, spanningen los te laten. En het is zo simpel dat ons brein er in het begin nogal wat van vindt. Bij het toepassen, zowel als gever en ontvanger, heb ik flinke weerstand bij mezelf ervaren. Maar de negatieve gedachten, ervaringen emoties waarover ik jaren heb gedaan om ze op te doen en met me mee te dragen, ze voelden na een sessie anders, minder zwaar. Dat gun ik iedereen!
Nieuwsgierig geworden? Ik vertel je er graag meer over of laat het je ervaren.
Om onze jongste wat steviger in zijn schoenen te laten staan. En op advies van zijn juffen is hij een aantal maanden wekelijks naar een logopediste gegaan. Want ook bij volwassenen is het zo dat communiceren zowel bevorderend als belemmerd kan werken. Als je niet goed uit je woorden kunt komen of niet goed verstaanbaar bent, nemen mensen niet je niet altijd serieus. Of nemen ze de tijd om werkelijk naar jou te luisteren.
Maar de wekelijkse sessies waren geen straf voor onze kleine man, hij mocht er spelletjes spelen en kleuren en knippen. Allemaal onder toeziend oog en begeleiding van een enthousiaste logopediste. Onder andere het uitknippen, nieten en opvissen van plaatjes en die benoemen was een van zijn favorieten. Of het inkleuren van afbeeldingen en daar ondertussen een verhaaltje over vertellen. Memorie spelen met plaatjes waarop brood, boot, pret en pet stonden afgebeeld. Iedere sessie werd afgesloten met het spelen van een gezelschapsspelletje.
Afgelopen week zijn we voor de laatste keer bij de logopediejuf geweest en na een praatje werd de spelletjeskast opengetrokken. Juf deed wat voorstellen maar onze jongste besloot om een spelletje te verzinnen. Hij bedacht een spelletje met een zandloper. Namelijk niet kijken naar de zandloper totdat al het zand naar beneden was gelopen. Eerst waren juf en onze jongste aan de beurt en mocht ik hen en de zandloper in de gaten houden. Het duurde langer dan ze hadden verwacht. En ook na de tweede keer hadden ze geen precies tijdsbesef en vroeg onze jongste: “Hoe lang nog mama? Is de tijd nog niet voorbij?”
Dat wilde ik ook wel ervaren en dat mocht gelukkig in de derde ronde. En inderdaad, voor mijn gevoel was de zandloper allang klaar. Maar het teken van onze jongste dat we mochten omdraaien kwam nog niet. Om de tijd wat de doden hebben juf en ik wat gekletst.
Zelfs in de vierde en laatste ronde toen ik had besloten in mijn hoofd 60 seconden te tellen had ik geen duidelijk tijdsbesef. Want hoe snel moest ik tellen? Ik werd er onrustig van. Wat me is opgevallen is dat naar mijn idee de derde ronde, dus toen we afleiding zochten, minder lang duurde dan de vierde ronde. Daarin wilde ik juist controle hebben over de tijd.
Onderweg naar huis dankte ik onze jongste stilletjes voor het onbewust gegeven cadeautje. Het inzicht dat de tijd loslaten en afleiding zoeken kan helpen. Om niet vast te raken in de wil om regie en controle te hebben. Geef het tijd…
