Waarom heeft de kennisbiografie over het levend verlies in ons gezin eigenlijk juist deze titel gekregen? In onderstaande video leg ik je dat uit. https://www.linkedin.com/posts/amandavandenhurk_sweetgoodbyes-levendverlies-cerebraleparese-activity-6779752284168499200-dTrt
Ben je nieuwsgierig geworden naar het boek? Kijk dan ook eens op Boek: Onze zon achter de wolken
Vandaag is het 14 maart, een gewone zondag zoals de meeste zondagen, denk je misschien. Voor ons is het een zondag waarop we 14 maart 2012 in gedachten opnieuw beleven.
Dé dag dat onze oudste zoon van toen 7 weken oud op een haartje na niet van ons werd weggenomen. De zuurstofactiviteit in de hersenen was op dat moment minimaal vanwege een hersenbloeding. We hebben zijn dood zowat in de ogen gekeken maar gelukkig hebben de witte jassen in het Radboud (Nijmegen) hem kunnen bijbrengen en is hij daarna met spoed geopereerd.
Omdat ik als rouwbegeleider en als ervaringsdeskundige qua ‘levend verlies’ mijn kennis uit opleidingen maar vooral ook door ervaringen in ons dagelijks leven graag wil delen, heb ik over de afgelopen 9 jaar een boek geschreven. Een boek met de titel: ‘Onze zon achter de wolken’. Het verschijnt omstreeks april/mei.
Maar vandaag hebben we met ons gezin het leven gevierd. En naar ons idee kan dat nergens anders dan op het strand van Rockanje. Met de zon zichtbaar achter de wolken boven de golvende zee. En uiteraard met onze eigen zonnetjes in de vorm van onze twee zonen dichtbij ons!
Gisteravond tegen middernacht had ik de laatste letters van mijn boek op papier. Een kennisbiografie over negen jaar ‘levend verlies’ in mijn gezin. Veroorzaakt door de hersenbloeding van onze oudste zoon slechts enkele weken na zijn geboorte. Geschreven vanuit het oogpunt van een professioneel rouwbegeleider. En daarnaast als moeder en ervaringsdeskundige. Niet alleen feiten en kennis passeren de revue. Ook deel ik ervaringen en herinneringen van alle leden in ons gezin.
Vanaf vandaag wordt het concept gelezen door een aantal personen die ik ken uit verschillende fasen van mijn leven.
Daarna gaat het boek naar de uitgeverij. Naar verwachting zal het boek in april/mei verschijnen.
De afgelopen tijd is er enorm hard gewerkt aan de realisatie van praktijk Sweet Goodbyes in Heeswijk-Dinther. Omdat ik niet alleen bij mensen thuis rouwbegeleiding wil toepassen. Ik wil hen de gelegenheid bieden om op neutraal terrein hun verlies en verdriet te lijf te gaan. Reden waarom kan ik over enkele weken naast ons huis aan de Beatrixstraat in Heeswijk-Dinther volwassenen en kinderen ontvangen. Hoe fijn is dat!
In deze praktijkruimte geef ik rouwbegeleiding en Access Bars (hoofdbehandelingen). Twee methoden om onverwerkte emoties en ervaringen aan de slag te gaan. Op Access Bars® Behandeling vind je meer informatie over de precieze werking van deze hoofdbehandeling. Wil je meer weten over de kosten, kijk op Praktische informatie.
Tot slot, ben je nieuwsgierig of ik wat ik voor jou kan betekenen, neem gerust contact met me op via Contact.
Al jaren raakt het me keer op keer ontzettend als er nieuws is over de dood van Nicky Verstappen. Ik heb het altijd gevolgd, eerst als puber, nu al jaren als moeder van twee jongens en als professioneel rouwbegeleider.
Als ik er even geen woorden voor heb denk ik aan een liedje van Rowwen hèze: “Vlinder”.
Gisteravond deel 1, vanavond deel 2 van de documentaire De zaak Nicky Verstappen: Achter de schermen bij het politieonderzoek.
Gisteravond heb ik mijn bijdrage geleverd aan een van de online bijeenkomsten van Rouwcafé Oss. En ik kan je zeggen, het smaakt naar meer. Hoe gek dat ook klinkt, het is fijn een luisterend oor te kunnen zijn. Daarom blijf ik me er zeker voor inzetten.
Via bijgaande link lees je mijn ervaring over dit waardevolle initiatief: https://www.facebook.com/rouwcafeoss/posts/1117861021992016
“Gefeliciteerd mam, hij is geboren, komen jullie naar het ziekenhuis?” Zo werd de oma van een voetbalteamgenootje van onze oudste gebeld. “Jazeker zoonlief, we komen hem meteen bewonderen!” Oma heeft nog vlug naar de naam van haar eerst geboren kleinkind heeft gevraagd. Daarna stappen ze nieuwsgierig en al vol trots in de auto.
Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze ongemakkelijk naar het bedje staan kijken. Want in dat bedje lag een kindje dat overduidelijk gehandicapt was. Had haar zoon dat niet aan de telefoon kunnen zeggen? Het was toch een zorgeloze zwangerschap? Eigenlijk had ze zelf ook naar de gezondheid van het ventje kunnen vragen, aldus oma terwijl we naar de training van haar kleinkind en onze zoon staan te kijken. Haar kleinkind maakte op dat moment een prachtige move richting de goal.
Weg roze wolk, ‘welkom’ zorgen… En nu, hoe moet dat nu met de toekomst van zowel het kindje als haar zoon en zijn vrouw? En wat betekent dat voor oma en opa? Oma heeft op dat moment haar verdriet niet durven laten zien. De kersverse ouders waren immers hartstikke blij, het zichtbaar gelukzalige gevoel wilde oma niet verstoren.
Inmiddels 9 jaar later is het ventje flink gegroeid en heeft het diverse mooie ontwikkelingen doorgemaakt. Ondanks sommige (terugkerende) zware periodes staan de ouders positief in het leven. Oma blijft echter worstelen met haar gevoelens en emoties. Enerzijds is ze euforisch na ieder stapje van haar kleinkind, anderzijds ligt ze veel wakker. Ze maakt zich heel vaak druk om haar zoon en zijn vrouw. Ze had het zo graag anders gezien voor hen en heeft medelijden. Oma voelt zich regelmatig schuldig tegenover haar andere gezonde kleinkinderen. Omdat ze haar oudste kleinkind regelmatig iets meer verwend dan de rest.
Het ventje zelf denkt niet na over het behalen van prestaties en doelen. Hij leeft zijn eigen leven op zijn manier en geniet volop.
Wanneer iemand sterft die je niet of nauwelijks hebt gekend, een overlijden waar je van hoort via social media, krant, radio of televisie, dan sta je daar misschien even bij stil. Maar wat als een dierbare dood is? Dan sta je pas echt stil, je kunt gewoon niet verder, verlamd als je bent door verbijstering, pijn en schrik. Je kunt niet terug en wilt niet meer verder.
Iemand rouwt en gaat dus een moeilijke weg. Je weet best dat je nog kunt lopen, maar vooralsnog zit je bij de pakken neer. En niemand die echt kan meevoelen hoe bitter jouw tranen zijn, omdat geen twee mensen gelijk zijn, ook al hebben ze hetzelfde doorstaan.
In onze moderne tijd is er veel minder dan vroeger plaats voor de dood. Het sterven lijkt niet meer bij het leven te horen. We beheersen heel veel, ons bestaan is maakbaar geworden. Maar toch, hoe dan ook, is er altijd dat eindstation, het onvermijdbare. Dood is dood, weg is weg en weer door. Vooral niet vergeten om tijdens de plechtigheid je telefoon uit te zetten.
Het woord ‘rouwproces’ is uitgevonden, wat inhoudt dat je op schema kunt rouwen. Fase 1, het aanvaarden van het verlies. Maar daar mag je liever niet te lang over doen, want het verlies is nu eenmaal onomkeerbaar. Fase 2, de verwerking van de pijn. We gaan verder, want we moeten wel, toch? Fase 3, de aanpassing. De vraag ‘hoe verder te gaan’ komt aan de orde.
Fase 4, de opdracht om de overledene een ‘plekje te geven’ in een nieuw en ander leven. Je pakt de draad weer op, ook al is die draad voorgoed gebroken en sta je voor je gevoel met een mini klosje in je handen. Maar hé, dat klosje kan fungeren als een lontje dat zorgt voor nieuw vuur. Het is je gelukt, je bent er doorheen gekomen, door het proces wat ongeveer één jaar duurde. Wat zou het fijn zijn als het zo zou gaan…
Maar het is niet even, een jaartje, je bent gewoon kapot van binnen en dat zorgt voor zowel psychische als lichamelijke klachten. Het verlies van een dierbare is een verschrikkelijke ervaring die gevolgen heeft voor zowel je binnen- als buitenkant.
Weet je: je komt er nooit overheen, gelukkig. Want dan wordt de dood echt onzichtbaar, het is er niet meer. Troost je met de wetenschap dat je er wel dóórheen komt. Nogmaals: tijd heelt alle wonden. De wonden worden littekens. Je leert ermee te leven, geef jezelf de tijd om dat te leren, blijven zitten is niet erg, al doende leer je ermee te leven. Geef jezelf de tijd.
De afgelopen tijd ben ik met de jongens vaak gaan wandelen, meestal een uurtje of anderhalf. Dan weer in ons eigen Heeswijk-Dinther en af en toe wat verder weg. Van de week zijn we naar Heesch gereden.
Nadat we de auto hadden geparkeerd hebben we zowel de fiets van de jongste als ook de rolstoel van de oudste uitgeladen. En vervolgens zijn we een zandpad opgelopen. Meteen al werd ons doorzettingsvermogen en mijn geduld op proef gesteld, doordat we door het rulle zand moesten ploegen. Gelukkig werden we daarna beloond, we zagen een bankje staan midden op de heide. En als onze jongens een bankje zien, ook al is dat na vijf minuten wandelen, is de ongeschreven regel dat de rode koeltas open gaat. Om te kijken wat er nu weer voor lekkere verrassingen in zitten.
En als het meeste van dat lekkers versnaperd is en ook ik genoten heb gaan we verder. De oudste zittend in zijn rolstoel door mij vooruit geduwd en de jongste fietst voor ons uit. Dat gaat niet altijd van een leien dakje, want behalve wegen met los zand, wortels en stronken, kwamen we omgevallen bomen tegen op diverse op het eerste oog meer begaanbare paden. Maar dat weerhoudt ons niet om door te gaan. Zowel de kinderen als hun vervoermiddelen worden over de boom getild. En ik krijg op mijn beurt een helpend handje van de jongens uitgereikt.
Ook lopen we een stuk op fijne verharde fietspaden, maar omdat we daar niet de enige aanwezigen zijn, schiet onze wandeling niet op. Regelmatig even omkijken of er verkeer aankomt. Vooruit kijken om te zien of de jongste nog op het rechte pad fietst en soms moest ik zelfs opzij springen.
Zonder plattegrond zijn we aan onze wandeling begonnen, geen idee hebbende hoelang en waarheen we precies zouden gaan. Het enige wat we wisten was waar de auto stond. Maar gelukkig was daar een behulpzame vrouw die ons vertelde welke kant we op moesten.
Even heb ik met haar staan praten. Zij kijkend vol bewondering naar onze twee jongens. En ik luisterend naar haar motivatie om iedere dag een wandelingetje te maken, dankbaar zijnde voor wat zij in haar leven heeft bereikt. Ze gaf me een prachtige lijfspreuk mee. “Als je blijft geloven in je eigen kunnen, bereik je datgene wat je wilt.”
En zo hebben wij ieder die middag genoten op onze eigen manier.
De jongste op zijn fietsje, scheurend en schuivend door het losse zand en over de boomstronken. Maar vaak ook wachtend op moederlief en zijn broer. Onze oudste in zijn rolstoel, kijkend vanaf een andere ooghoogte en steeds lachend om zijn broertje. Helemaal als hij met zijn achterwiel zorgt voor opstuivend zand. En ik was in opperbeste stemming met onze kanjers om me heen. En dat ook nog in de natuur met hier en daar de zon zichtbaar door het bladerdek. Het was wederom een cadeautje met hier en daar wat obstakels. Maar waar we later, met behulp van de gemaakte foto’s, fijn aan kunnen terugdenken.
Bij toeval kwam ik bij dit kwetsbare lied tegen van een prachtige vrouw met een nog mooiere stem. Haar naam is Heather Nova en zij heeft het nummer met de titel ‘Singing You Through’ geschreven. Een lied wat naar mijn idee gaat over wat we onder andere de afgelopen periode vrijwel allemaal gevoeld hebben of daar in ieder geval iets van herkennen.
Onderstaand vind je alvast de tekst van het refrein, en hier kun je het lied helemaal beluisteren: https://youtu.be/PRfcXdLh8Ok
I’ll be there like a bird singing to you,
I’ll be there like a bird singing you through,
I’ll be there I’ll be there, holding the light for you
Making it right for you, singing you through
En daarnaast omschrijft het lied exact waar ik voor sta met Sweet Goodbyes, steun en inzicht bij rouw en verlies. Mocht je zelf de behoefte hebben aan een helpende hand of ondersteuning in je rouwproces of ken je iemand die dat goed kan gebruiken, neem dan gerust contact met me op.