Als kind al veel verloren, zowel dingen als mensen. En het verliezen lijkt maar niet op te houden. Ze is er stil van, zich verstaanbaar maken gaat letterlijk en figuurlijk steeds moeilijker. Gelukkig zien de ouders van het kind in dat het zo niet langer kan. Zij zijn even haar stem en roepen mijn hulp in.
“Bij de zee mag ik mezelf zijn. Ik mag praten, lachen, huilen, niets doen. Alleen daar is het fijn.”
Om de zee dichterbij te halen gaan we met themakaarten aan de slag. Zodat ze altijd, ook wanneer ze niet met haar voeten in het zand staat, en uitkijkt over zee met de wind in haar manen, emoties mag voelen, ze mag uiten en zo kan loslaten, beetje bij beetje.
De brok in haar keel verdwijnt langzaamaan. En het gevoel van ruimte om te mogen praten wordt groter.
