Graag stel ik aan jullie mijn oefencliënt voor. Over het algemeen is ze heel vrolijk maar zo af en toe heeft ze een baaldag. Als ik daarover het gesprek met haar aanga laat ze me duidelijk merken hoe ze zich voelt. Daarbij let ik naast de verbale ook op de non-verbale communicatie.
Aangenaam: dit is Chevy, onze Engelse bulldog van nu 7 maanden oud.
Ken jij ze ook, van die liedjes die je raken? Teksten, waarvan het lijkt alsof ze voor jou geschreven zijn? Songs die je soms bewust vermijdt. Of een nummer wat je troost en waar je zelfs heel vrolijk van wordt?
Het bijgaande nummer is er zo een voor mij. Het wordt gezongen door Sjors van der Panne. Duncan Laurence (ja die van het Songfestival) heeft er gelukkig ook aan meegewerkt.
Sjors van der Panne. Zelf geïnspireerd door Frank Boeijen, naar mijn idee ook al zo’n kei in het schrijven van Nederlandse pareltjes.
Luister het lied maar eens, ik deel hem graag met je.
Sjors van der Panne – Laat Gaan (feat. Duncan Laurence)
“Huil, huil zo hard je kan
Tot het niet meer kan.
Huil op mijn schouder
En scheld, scheld maar op alles
Op de tijd en op haar keuzes
Op de liefde en ’t verdriet
Val maar terug.
Terug op mij
En hou goed vast.
Als je ’t laat gaan.“
De afgelopen tijd is er enorm hard gewerkt aan de realisatie van praktijk Sweet Goodbyes in Heeswijk-Dinther. Omdat ik niet alleen bij mensen thuis rouwbegeleiding wil toepassen. Ik wil hen de gelegenheid bieden om op neutraal terrein hun verlies en verdriet te lijf te gaan. Reden waarom kan ik over enkele weken naast ons huis aan de Beatrixstraat in Heeswijk-Dinther volwassenen en kinderen ontvangen. Hoe fijn is dat!
In deze praktijkruimte geef ik rouwbegeleiding en Access Bars (hoofdbehandelingen). Twee methoden om onverwerkte emoties en ervaringen aan de slag te gaan. Op Access Bars® Behandeling vind je meer informatie over de precieze werking van deze hoofdbehandeling. Wil je meer weten over de kosten, kijk op Praktische informatie.
Tot slot, ben je nieuwsgierig of ik wat ik voor jou kan betekenen, neem gerust contact met me op via Contact.
Al jaren raakt het me keer op keer ontzettend als er nieuws is over de dood van Nicky Verstappen. Ik heb het altijd gevolgd, eerst als puber, nu al jaren als moeder van twee jongens en als professioneel rouwbegeleider.
Als ik er even geen woorden voor heb denk ik aan een liedje van Rowwen hèze: “Vlinder”.
Gisteravond deel 1, vanavond deel 2 van de documentaire De zaak Nicky Verstappen: Achter de schermen bij het politieonderzoek.
“Gefeliciteerd mam, hij is geboren, komen jullie naar het ziekenhuis?” Zo werd de oma van een voetbalteamgenootje van onze oudste gebeld. “Jazeker zoonlief, we komen hem meteen bewonderen!” Oma heeft nog vlug naar de naam van haar eerst geboren kleinkind heeft gevraagd. Daarna stappen ze nieuwsgierig en al vol trots in de auto.
Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze ongemakkelijk naar het bedje staan kijken. Want in dat bedje lag een kindje dat overduidelijk gehandicapt was. Had haar zoon dat niet aan de telefoon kunnen zeggen? Het was toch een zorgeloze zwangerschap? Eigenlijk had ze zelf ook naar de gezondheid van het ventje kunnen vragen, aldus oma terwijl we naar de training van haar kleinkind en onze zoon staan te kijken. Haar kleinkind maakte op dat moment een prachtige move richting de goal.
Weg roze wolk, ‘welkom’ zorgen… En nu, hoe moet dat nu met de toekomst van zowel het kindje als haar zoon en zijn vrouw? En wat betekent dat voor oma en opa? Oma heeft op dat moment haar verdriet niet durven laten zien. De kersverse ouders waren immers hartstikke blij, het zichtbaar gelukzalige gevoel wilde oma niet verstoren.
Inmiddels 9 jaar later is het ventje flink gegroeid en heeft het diverse mooie ontwikkelingen doorgemaakt. Ondanks sommige (terugkerende) zware periodes staan de ouders positief in het leven. Oma blijft echter worstelen met haar gevoelens en emoties. Enerzijds is ze euforisch na ieder stapje van haar kleinkind, anderzijds ligt ze veel wakker. Ze maakt zich heel vaak druk om haar zoon en zijn vrouw. Ze had het zo graag anders gezien voor hen en heeft medelijden. Oma voelt zich regelmatig schuldig tegenover haar andere gezonde kleinkinderen. Omdat ze haar oudste kleinkind regelmatig iets meer verwend dan de rest.
Het ventje zelf denkt niet na over het behalen van prestaties en doelen. Hij leeft zijn eigen leven op zijn manier en geniet volop.
Bij toeval kwam ik bij dit kwetsbare lied tegen van een prachtige vrouw met een nog mooiere stem. Haar naam is Heather Nova en zij heeft het nummer met de titel ‘Singing You Through’ geschreven. Een lied wat naar mijn idee gaat over wat we onder andere de afgelopen periode vrijwel allemaal gevoeld hebben of daar in ieder geval iets van herkennen.
Onderstaand vind je alvast de tekst van het refrein, en hier kun je het lied helemaal beluisteren: https://youtu.be/PRfcXdLh8Ok
I’ll be there like a bird singing to you,
I’ll be there like a bird singing you through,
I’ll be there I’ll be there, holding the light for you
Making it right for you, singing you through
En daarnaast omschrijft het lied exact waar ik voor sta met Sweet Goodbyes, steun en inzicht bij rouw en verlies. Mocht je zelf de behoefte hebben aan een helpende hand of ondersteuning in je rouwproces of ken je iemand die dat goed kan gebruiken, neem dan gerust contact met me op.
“Amanda, je bent rouwbegeleider, maar wat doe je dan eigenlijk? Ga je dan iemands hand vasthouden tot het verdriet over is?” Mijn antwoord op deze vraag die me regelmatig gesteld wordt is een beetje anders. Een van de belangrijkste werkzaamheden die ik verricht als rouwbegeleider is tijd nemen voor de rouwende en aandacht hebben voor zijn/haar verdriet en verlies. Dit kan een pas geleden verlies zijn maar ook iets wat je na jaren nog altijd in zijn greep houdt en je belemmert te genieten van het leven.
Het is belangrijk dat je een geleden verlies, de gevoelens en emoties daarover kunt delen. Dat je het verlies (alsnog) erkenning geeft. Dat je het op een te dragen manier met je mee kunt nemen. En dus ook dat je het verlies werkelijk kunt loslaten, of liever gezegd ‘anders kunt vasthouden’. Dat je het verlies aanvaardt en de overleden dierbare of de gebeurtenis een plek te geeft in je hoofd en hart en daarnaast energie vindt om te kijken naar de toekomst.
Ik als rouwtherapeut wil helpen om na het verlies de balans weer te vinden zodat je verder kunt met leven en je verlies op gepaste wijze in je rugzak. Op een manier en een tempo dat past bij de rouwende.
Ben of ken je iemand die na een ingrijpende gebeurtenis in zijn/haar leven:
Neem dan gerust contact met me op, dan plannen we een afspraak. Tijdens een intakegesprek kun je je verhaal kwijt, waarna we over en weer vrijblijvend bekijken of ik wat voor je kan betekenen.
Kinderen stellen hun rouwproces vaak (onbewust) uit en dat uitstellen kan weken of zelfs maanden duren. Ze doen dit omdat ze eerst zelf het gevoel van veiligheid willen ervaren in hun eigen cirkel. Als vader of moeder feitelijk wat meer beschikbaar zijn, zie je de rouwreacties van kinderen langzaam ontdooien.
Ook beschermen kinderen (opnieuw vaak onbewust) hun ouders. Deze neiging tot bescherming is een natuurlijk mechanisme dat altijd op de achtergrond aanwezig is. Het is hetzelfde mechanisme dat volwassenen ook voor hun kinderen gebruiken. Volwassenen willen op hun beurt de kinderen beschermen en doen hun best zich zo weinig mogelijk te uiten in het bijzijn van de kinderen. Ze willen de kinderen niet lastig vallen met volwassen zaken.
Echter, kinderen hebben voelsprieten voor de stemming van hun ouders en de sfeer rondom hen. Ze gaan af op wat ze horen, zien en voelen. Ze zien bezorgde en verdrietige gezichten, maar ook je ingehouden adem en je spierspanning. Als de signalen die ouders afgeven niet stroken met wat ze vertellen, speelt het onderbuikgevoel bij kinderen op en krijgen ze een verkeerde boodschap voor de toekomst. Want als hun ouders zich niet uiten, dan doen zij dat nu en later ook niet. Dit heeft ook te maken met de manier waarop je als kind gehecht bent, waarover later meer.
Kinderen die hun verdriet tonen doen dit vaak nogal heftig en op momenten dat je het als volwassenen niet verwacht. Een kind kan plotseling heel veel verdriet hebben om een mens of dier dat maanden geleden is overleden. Mijn advies is om ook op dat moment de tijd te nemen en met het kind gesprek aan te gaan. Neem niet de leiding maar laat het kind doen wat het kwijt wil, tranen, woorden of een knuffel.
Als rouwtherapeut bij Sweet Goodbyes vertel ik je graag meer over de manier waarop kinderen rouwen. Ben je nieuwsgierig, neem dan gerust contact op.
‘Ben ik dat?!’, vraagt de jongste van bijna zes jaar nadat hij bij opa en oma een foto ziet van, zoals hij zelf zegt, al heel lang geleden. Meneertje was daar enkele weken oud en was net aan het bijkomen van zijn melkfles. We hebben nog meer foto’s en ook filmpjes gekeken van ‘lang geleden’ waarop ook zijn grotere broer van nu ruim acht jaar te zien is. ‘Hé, die baby ken ik, dat weet ik nog wel’, zegt de jongste als hij een filmpje ziet van de oudste. Waarop ik zeg dat dat niet kan omdat hij toen zelf nog niet was geboren. In ieder geval hebben beide jongens vol vermaak naar verschillende foto’s en filmpjes uit hun baby- en peutertijd gekeken.
In de auto op de weg terug naar huis is het een tijdje stil en ineens krijg ik een vraag van achteruit: ‘Mama, waarop kroop hij toen niet, maar rolde hij steeds naar de klok? Ik kon toen ik nog heel klein was gewoon kruipen toch mama?’ Onze jongste doelt op een filmpje waarin zijn oudere broer de leeftijd heeft waarop normaliter kinderen tijgeren en/of kruipen. De oudste was en is nog steeds gefixeerd op de tijd en op klokken. Bij mijn ouders thuis hangt een klok die ieder heel en half uur uitgebreid van zichzelf laat horen en toevallig sloeg de klok tijdens het filmen maar liefst twaalf keer. Onze oudste wist niet hoe snel hij zich moest voortbewegen in een soort van rollende en draaiende beweging richting de klok.
Steeds als ik dat filmpje zie moet ik denken aan het moment dat duidelijk werd dat de oudste onder andere behoorlijke motorische beperkingen aan zijn hersenbloeding heeft overgehouden. Het was aan het begin van een heftige periode vol onzekerheid over de mate van schade die het vele vocht in zijn hersenen zou hebben veroorzaakt. Inmiddels kan ik daar met gecontroleerde emoties naar terugkijken, al heeft het enkele jaren geduurd voor ik zover was.
Maar meer nog komt het trotse en opgeluchte gevoel naar boven omdat onze oudste gelukkig beschikt over een ontzettend doorzettingsvermogen en roeit, hoe jong dan ook, met de riemen die hij heeft. Het maakt niet uit op welke manier en hoe lang het duurt, hij komt daar waar hij wil zijn.
‘Ieder heeft een eigen manier om ergens te komen, jongen’, is mijn reactie op de vraag van de jongste. ‘En je broer had ook zijn manier om bij de klok te komen.’ ‘Tijgeren en kruipen kon hij toen nog niet, maar hij wilde steeds zo graag bij de klok kijken.’ Door het antwoord wat ik terugkrijg van de jongste val ik stil, opnieuw van trots maar ook van ontroering. ‘Dat komt door die computer in zijn hoofd die soms blijft hangen, hè mama?’ ‘Maar nu ben ik er en kan ik hem soms helpen, dus dat is wel fijn.’
